Dag 3: Madeleine - Chaine
> Hoogteprofiel

Het weer zit niet mee vandaag. De hele ochtend ziet het eruit alsof het elk moment kan gaan regenen. Na twee intensieve fietsdagen komt een dagje wat rustiger aan doen stiekem best wel goed uit. We brengen de ochtend door in de prachtige tuin van onze gastheer. Naast flink veel druiven (elke ochtend een paar kilo bij het ontbijt) staan er vijgen, granaatappels, sierbloemen en zelfs een paar bananenplanten. Vanuit onze luie stoel hebben we uitzicht op de Ventoux. Hoewel, vandaag is er door de bewolking weinig te zien.

Na de lunch trekken we de fietsschoenen aan voor een klein rondje in de buurt. Rustig fietsen we naar Bédoin, waar we de weg naar de Col de la Madeleine inslaan. Natuurlijk niet te verwarren met de grote Madeleine in de Alpen. Deze 'kleine' Madeleine is een dikke 6 km lang en wordt nergens echt steil. Tussendoor zitten een paar kleine afdalinkjes. Echt een wild-west landschap hier. Van de top dalen we over een rode weg op de kaart Malaucène binnen. Bij een fonteintje schuilen we voor een buitje. Als het droog geworden is staan we al snel aan de voet van de Col de la Chaine . Tenminste, na een paar 100 meter klimmen daalt de weg eerst nog behoorlijk, voordat de echte klim begint. Al meteen is te zien waar we het bergruggetje moeten oversteken. Er zitten behoorlijk steile stukjes in, tot ongeveer 8%. Richting de top wordt het minder steil. Ik besluit de benen even te prikkelen en sprint het laatste stuk voor naar de col. Vanaf de top is er een prachtig uitzicht op de gekartelde rotsen van de Dentelles de Montmirail.

Ook in de afdaling hebben we prachtig zicht op de Dentelles. Bij het dorpje Suzette moet er nog even geklommen worden, mara daarna is het dalen tot Aubignan. Onderweg komen we door Baumes-de-Venise, een andere typisch Provence-dorpje. Na nog geen 50 km zijn we weer 'thuis'. het was een lekker rondje om de benen los te rijden na de twee zware voorgaande dagen. Als ik 's avonds, voor het naar bed gaan, nog even de tuin inloop, is duidelijk de lichte band van de melkweg te zien.

Dag 4: Mont Ventoux - Fontaube - Bluye
> Hoogteprofiel

Weer is het bij het opstaan volkomen onbewolkt. De dame van de wereldomroep tempert ons enthousiasme echter, door veel regen voor Zuid-Frankrijk aan te kondigen en wel met name voor de Provence. Vooralsnog is het strakblauw en dus vertrekken we maar snel richting Bédoin voor een tijdrit tegen de Mont Ventoux (z) . Bij de streep op de weg eten we nog een laatste energiereep, waarna we aan de klim beginnen.

De bedoeling om een zo scherp mogelijk tijd neer te zetten. Op het nog niet zo steile gedeelte tot St Estève wordt de hartslag dan ook al flink opgejaagd. Links verrijst hoog boven ons de top van de kale reus. Als de weg het bos induikt wordt het flink steiler. Martijn rijdt 50 meter voor me uit met een Duitser in z'n wiel. Ik probeer dichterbij te komen, maar moet het tweetal langzaam laten gaan. Op de steile stroken ligt de snelheid rond de 10 km/uur, soms er net onder. Het bos laat zich van z'n beste kant zien vanochtend: het is niet warm en er zijn geen vliegen. Maar steil blijft het. Na een kilometer of 7, bij Chalet Reynard, wordt het even zo goed als vlak. Nu volgt het mooiste deel van de klim. Tussen de kale rotsen door gaat het op weg naar de top. De vlakte van de Rhône ligt 1600 meter in de diepte uitgestrekt. Een prachtig uitzicht. Voor me wenkt de toren op de top, maar er moeten nog een paar gemene bochten overwonnen worden. Het is minder steil dan in het bos, maar het blijft klimmen. De laatste kilometer is zelfs weer erg steil. Na een laatste bocht sprint ik tussen de auto's door naar het hoogste punt. Met de tijd van 1:37 ben ik dik tevreden.

In het restaurant vlak onder de top drinken we een bak koffie / cola op het succes. Als iedereen weer bijgekomen is van de klim dalen we af naar Malaucène. Aubignan is niet ver meer, maar we besluiten er nog een leuk rondje aan vast te knopen. Over golvend terrein gaan het via Entrechaux richting de Col de Fontaube . Dit vriendelijke bergje voert door een prachtig ruig landschap. Steil wordt het nooit en na 5 km klimmen staan we op de top. Hier hebben we een mooi uitzicht op de steile noordwand van de Mont Ventoux. Enkele kilometers verder, na het passeren van de Col des Aires, begint de afdaling. Beneden slaan we rechtsaf, het naburige dal in. Kop over kop gaat het vervolgens in sneltreinvaart richting het volgende klimmetje.

We fietsen letterlijk in de schaduw van de Mont Ventoux door het dal van de Toulourenc. Hoog boven ons ligt het observatoire op de top. Voorbij St Lèger verlaat de weg de rivierbedding en begint te klimmen naar de Côte de Bluye . Alweer een prachtig en niet al te moeilijk klimmetje. In de afdaling zitten wat bochten waarbij je op moet passen. We komen heelhuids beneden waarna we over Entrechaux weer terugfietsen naar Malaucène. Na nog een klein klimmetje is het verder dalen naar Aubignan.

Dag 5: Nesque - Mont Ventoux - Chaine
> Hoogteprofiel

Na de heftige dag van gister besluit de helft van de groep om de omgeving per auto te gaan verkennen. Bert, Martijn en ik kunnen het niet laten en pakken de fiets voor een volgend rondje. Via Mazan fietsen we naar Villes-sur-Auzon, waar we de weg door de Gorges de la Nesque pakken. In een straf tempo, maar toch op reserve fietsen we door de kloof omhoog. Bij het uitzichtpunt houden we een korte pauze, waarna we afdalen naar Monieux. Bert heeft hier vorig jaar een extreem steil weggetje ontdekt en is zo vriendelijk mij daarheen te vergezellen. Na wat zoeken, komen we aan de voet van het klimmetje, de Côte de Monieux . Na het eerste steile stuk van 13% vlak het iets af, maar dat blijkt slechts stilte voor de storm. De laatste 600 meter zijn zeer steil, met regelmatig stukjes tot 20%. De weg klimt loodrecht tegen de berghelling op om boven uit te komen bij de grote weg over de Col des Abeilles. Slechts met de grootste inspanning kan ik de fiets rijdend houden. Blij dat ik boven ben!

Terwijl de andere twee via de Col des Abeilles de weg terug naar Aubignan inslaan, ga ik op weg naar Sault om vanaf daar de Ventoux te beklimmen. In Sault vul ik m'n bidons bij het inmiddels vertrouwde kraantje voor de bakkerszaak. Na een korte afdaling begint de klim naar de Mont Ventoux (o) . Rustig fiets ik door het bos omhoog en na 20 km kom ik weer bij Chalet Reynard. Ondanks het stralende begin van de dag, is het nu inmiddels grotendeels bewolkt. Ik spreek een Nederlander die net van de top komt. De laatste kilometer zitten in de wolken en het is flink koud boven, is de boodschap. Het is niet anders. Als ik m'n stokbroodjes met camembert op heb, stap ik op en begin aan de laatste 6 km naar de top. In de diepte ligt het Rhônedal in de zon. De bewolking komt uit het noorden en hangt een stuk over de berg heen. De donkere wolken met het zonnige dal op de achtergrond levert toch een mooi plaatje op. Op de top zit het potdicht. Zelfs de toren van het observatorium is niet te onderscheiden. De temperatuur ligt rond de 8°C. Na een foto daal ik snel af naar Malaucène, waar het gelukkig zonnig en warm is.

Hoewel het al wat later in de middag is, besluit ik de Mont Ventoux vandaag nog een keer op te fietsen. Na een kort bezoek aan een supermarkt begin ik even later aan de klim die ik zojuist ben afgedaald. Het duurt niet lang of de eerste kilometers van tegen de 10% dienen zich aan. Ik klim in een lekker tempo omhoog. Na het ronden van een paar bochten wordt het minder steil en krijg ik zicht in de richting van de top van de berg. De aanblik van donkere wolken doet me echter twijfelen aan de voortzetting van de expeditie. Ik heb namelijk geen zin in een nat pak en al helemaal niet bij de temperaturen die daarboven heersen. Nog een paar kilometer fiets ik zonder overtuiging verder en na dik 500 meter klimmen besluit ik om te keren. Ik zet de fiets aan de kant, eet een paar repen en daal vervolgens terug af de vallei in.

Via de Col de la Chaine fiets ik terug naar Aubignan. De Dentelles de Montmirail steken nu fraai af tegen de blauwe lucht. Bij Suzette maak ik een foto van het kasteel van Barroux, wat in de verte op een bergpas ligt. Een paar honderd hoogtemeters lager fiets ik Aubignan binnen. Even later zit ik in onze woonkamer aan de druiven en laat ik me de cola, die eigenlijk voor de Ventoux bedoeld was, goed smaken.

Dag 6: Nesque - Bluye - Mont Ventoux - Madeleine
> Hoogteprofiel

Zware benen na gister! De eerste 15 km hang ik half slaperig achterin het groepje. In de Gorges de la Nesque schijnt de zon en wordt ik een beetje wakker. Vandaag doen we het rustig aan in de gorge. Nog een keer genieten van het geweldig mooie landschap hier. Het is immers alweer de laatste dag van de vakantie. Boven, bij het uitzichtspunt, laat ik me verleiden om samen met Jan het steile wegje bij Monieux nog eens te attackeren. Het voelt zwaarder dan gister, maar wellicht vergeet je snel hoe 600 meter aan gemiddeld 17% voelt. Een snelle afdaling brengt ons weer bij de rest van de groep.

Even later klimmen we voor de laatste keer Sault in. Even verderop drinken we koffie op een terras. Met de broodnodige caffeine gaat het vervolgens omlaag, het dal van de Toulourenc in. Beneden splitsen we de groep op: Martijn en Bert gaan rechtdoor voor het grote 'rondje Ventoux', terwijl ik met de anderen linksaf sla voor het kleine rondje. De eerste 15 km kunnen we flink doorrijden: stroomafwaarts langs het riviertje gaat het immers constant licht naar beneden. Voorbij St Léger du Ventoux is het weer klimmen geblazen. Net als twee dagen geleden moet de Côte de Bluye bedwongen worden. Weer fietsen we vlak onder de Mont Ventoux door. De weg naar Entrechaux loopt verder naar beneden. Alleen na het oversteken van de Toulourenc wacht nog een klein pukkeltje, de Pas du Voltigeur. Bij Malaucène splitsen we verder op. Ik wil graag nog een keer de Ventoux op, de anderen fietsen via de Col de la Chaine terug naar Aubignan.

Bij de afslag naar de Mont Ventoux (w) prop ik nog wat eten naar binnen. Dan begin ik aan de nog ontbrekende beklimming van de Reus van de Provence, die vanuit Malaucène. Meteen gaat het behoorlijk omhoog. Bij de Groseau-waterbron vlakt het even af, waarna vrij snel de eerste kilometers van +9% volgen. Het valt me niet tegen, gezien het feit dat ik al meer dan 100 km in het zadel zit. Ontspannen fiets ik voorbij het 'Portaal van St Jean', een grote rotspartij in de vorm van een poort. Volgens de legende zou het om 12 uur precies in de kerstnacht even openschuiven om kortstondig een gouden geit te tonen. Dan volgen er een paar minder zware kilometers. Ik passeer het punt waar ik gister vanwege het slechte weer omkeerde. Vandaag ziet het er heel wat beter uit. Niet lang daarna volgt het zwaartepunt van de klim: 3 km van meer dan 10%. Snelheid zo'n 10km/uur op dit gedeelte. Bij het skistation van Mont Serein is het even wat vlakker. Een kleine 3 km voor de top komt eindelijk de kale kruin va n de berg in zicht. Middels een aantal haarspeldbochten slingert de weg tussen de rotsen door naar het hoogste punt.

Na een praatje met een Belg, die net vanaf de andere kant is komen fietsen, stort ik me in de afdaling richting Bédoin, waar ik een klein half uurtje later arriveer. In een winkeltje koop ik nog een fles wijn en een potje honing voor thuis, waarna ik me opmaak voor de laatste kilometers van deze vakantie. Omdat ik nog bijna 200 hoogtemeters nodig heb om vandaag de grens van 3000 hoogtemeters te passeren, besluit ik via de kleine Madeleine terug naar Aubignan te fietsen. Ik geniet van de woeste omgeving en rijd het laatste stuk rustig uit. Vanaf de col is het alleen nog maar dalen. Na 165 km arriveer ik moe maar voldaan bij onze wijnboer in Aubignan.